Rozdział IV

   - I co teraz? – rzekł Lox, nie spoglądając na mnie.
Odłożyłam pustą butelkę po wodzie i spojrzałam na swoje kolana. Nie wiedziałam co odpowiedzieć. - Więc… Jesteśmy w jednej drużynie – chłopak spojrzał na mnie cynicznie. Rozłożyłam ręce w bezradności. Co innego mogłam powiedzieć? – Z tego, co przed testem wyciągnęłam ze starszych Mocnych, wychodzi na to, że teraz podążymy za Przywódcą naszej Drużyny. Następnie zostaniemy zapoznani z innymi jej członkami, po czym poznamy zasady i inne, mniej lub bardziej ważne, rzeczy. - Jak myślisz, Obrona była dobrym wyborem? Tylko by pytał. Tym razem nie mogłam jednak udzielić prostej odpowiedzi. - Myślę, że konsekwencje naszej decyzji poznamy z czasem. Jak na razie nie ma co się zamartwiać. Staraj się być jak najlepszym w teraźniejszości, a nie w przyszłości, gdyż nie wiesz, co się zdarzy w przyszłości. Z mojej strony to tyle! Koniec. Kropka. Lox odwrócił głowę i rozglądał się po pomieszczeniu. W końcu rzekł: - Wcześniej szło nas osiemnaścioro. Teraz jest tylko szesnaście osób. Myślę, ze test nie udał im się. Również policzyłam. Rzeczywiście, nie jest tylu, co wcześniej. - Może poszli siku? – nie, to wcale nie był żart. - A może jednak nie? – zirytował się. Tak na poważnie. - Przepraszam, nie chciałam nikogo urazić! Po prostu nie wiem, co powiedzieć – odburknęłam. Zmrużył oczy i lekko się uśmiechnął: - Wybaczam. Odchyliłam głowę do tyłu w akcie dezaprobaty. Niby taki dojrzały, a dziecko z niego czasami. On sam poszedł po drugą butelkę wody. Kiedy wrócił, rozpoczął nowy temat: - Jeszcze nie omawialiśmy testu. Co miałaś? – jego głos brzmiał tak, jakby pytał o klasówkę. Tego się nie spodziewałam. Nie po nim. - Dlaczego taki jesteś? – zapytałam. - Jaki? Taki jak teraz? A nie wiem – potargał czuprynę. – Staram się w ten sposób nie postępować, ale chyba za dużo przeszedłem i coś we mnie pękło chwilowo. Przepraszam. Coś za dużo się dzisiaj przepraszamy. - Wybaczam – rzekłam z nutką zemsty w głosie. Udał, że nie usłyszał tego tonu w moim głosie i pociągnął poprzedni wątek dalej: - Chyba lepiej, żebym zaczął od siebie. Tak więc, tego… - urocze, kiedy nie wie, co rzec – musiałem rozprawić się z jakimś długim i okropnym obrzydlistwem. A ty? - Ja? Trafił mi się jakiś latający zwierzak. - I jak sobie z nim poradziłaś? – zaciekawił się. - Stworzyłam kulę, w którą złapałam go i… i zgniotłam. Na jego twarzy nie pojawił się żaden grymas. Nic. Speszyłam się. - A ty, co zrobiłeś temu czemuś? - To coś, ta kreatura wyszła nagle z podłogi i wspięła się pod sufit za pomocą tysięcy swoich macek. Użyłem iluzji i bęc! Potwór spadł na ziemię. Myślałem, że będę musiał mu jeszcze coś zrobić, ale kiedy znalazł się na dole, przestał się ruszać. Pewnie coś tam mu się uszkodziło i niestety, a raczej na szczęście, zdechł. - Och – kompletnie nie wiedziałam, co powiedzieć. Przecież mu nie pogratuluję, wyszłabym na idiotkę. Zapanowała cisza między nami. Wokół nas kręcili się pielęgniarze, którzy pomagali tym Mocnym, którym nie udało się opuścić testu bez ran. Wrzawa i krzątanina, które panowały dookoła, nas nie dotyczyła. Siedzieliśmy oparci o ścianę i rozmyślaliśmy. No, przynajmniej on myślał – widziałam to po wyrazie jego twarzy. Ja tępo wpatrywałam się w ścianę pomieszczenia, w którym przebywaliśmy. Jaka szkoda, że nie było jakichkolwiek okien – popatrzyłabym sobie na świat… Nagle zapanowała cisza. Drzwi otworzyły się i do środka weszła czwórka Przywódców. Stanęli w równym rzędzie przed naszą grupką i przez chwilę milczeli, przyglądając się nam. Pierwsza odezwała się Dreneryies – jak zawsze zresztą, ogólnie była bardzo otwartą osobą: - Witamy wszystkich! Dzisiaj przeszliście test, a po nim wybraliście Drużynę. Od jutra rozpoczniecie nowy tok nauki, dzięki której pomożecie w Oczyszczaniu planety. Jednak na razie ja i reszta Przywódców wyjaśnimy wam podstawowe kwestie. Doskonale rozumiemy, że jesteście zmęczeni, ale jest to konieczne. Nie zajmie to dużo czasu – po tych słowach kiwnęła głową w stronę chłopaka stojącego na końcu szeregu. Wyznaczony zabrał głos i pociągnął przemowę dalej: - Myślę, ze warto zacząć od przedstawienia nas – uśmiechnął się lekko. – Ja nazywam się Sove i dowodzę w Drużynie Skrywania, czyli wśród Grabbity’ów. To jest Algex, Przywódca Przechytrzania, oni sami nazywają się Arsivowie. Obok Dreneryies, rządzącej Drużyną Obrony, czyli Droxów, stoi Harv – dowodzący w Ataku, u Ergów. Myślę, że to tyle w kwestii poznania nas. Dziękuję za uwagę! W trakcie mówienia chłopaka, wymienieni kłaniali się i uśmiechali. Byłam pewna, że w rzeczywistości tacy mili nie są. Szczególnie, kiedy spoglądałam na Harva – wyraz jego twarzy nieco mnie przerażał. - Teraz czas na omówienie programu nauczania i waszego życia w Akademii – zabrał głos Algex. – Nadal będziecie razem uczyli się wiedzy z zakresu szkolnego, ale lekcje dotyczące używania mocy i pracowania w grupach będą odbywały się w kręgach Drużyny, do której należycie. Ponadto zmienicie miejsce spania i odpoczynku. Opuścicie pomieszczenia początkowe i przeniesiecie się do kwater drużynowych. To taka mała, nic nieznacząca zmiana. Zapanowała kilkusekundowa cisza, w czasie której ja i inni przetrawiliśmy słowa mówcy. W moim umyśle nastąpiła burza myśli i wyciągnęłam kilka wniosków: Nie możemy już odzywać się do Mocnych z innych Drużyn. Nikt nam tego nie powiedział, ale przekaz był jasny. Po co inaczej byłoby to całe zmienianie pomieszczeń? Będzie inaczej. Prawda, że to odkrywcze? Zapanuje nad nami Przywódca, który zostanie naszym przewodnikiem. Uzależnianie nas od czyjejś władzy. Przynajmniej tak to wygląda dla mnie. Już miałam wyrazić swoje wątpliwości na głos, ale pierwszy odezwał się Harv: - Teraz czas na omówienie walk. Nie będę rozwlekał tego, bo zasady poznacie w Drużynach. Otóż, w pierwszej walce między drużynami nie będziecie uczestniczyć. Poobserwujecie jedynie, aby porządnie przygotować się do tego psychicznie i fizycznie – w tamtym momencie jego usta rozciągnął obrzydliwy, rekini uśmiech. – W tej chwili powiem jedynie, że walki wpływają na przywileje w Akademii. Cóż, ja skończyłem. - Jak widzicie, to tyle – zakończyła wyjaśnianie Dreneryies. – Teraz chciałabym, żeby nowi członkowie drużyn podeszli do swoich Przywódców. Pójdziecie za nimi do swoich nowych kwater. Nie musicie zabierać rzeczy prywatnych. Większość została przeniesiona, a swoje białe kombinezony zamienicie na ubrania typowe dla członków grup. No, to chyba tyle! Po jej słowach zapanowała wrzawa i wszyscy ruszyli do swojego Przywódcy. Chwyciłam Loxa za ramię i podniosłam się z podłogi. Razem z dwójką innych Mocnych stanęliśmy obok Dreneryies. Zauważyłam, że do każdego z dowodzących trafiły cztery osoby. Czyli podzielili się po równo. Powoli zapanował spokój w pomieszczeniu, a następnie właz wyjściowy rozwarł się, zachęcając do wyjścia. Ruszyliśmy z naszą przewodniczką na zewnątrz. Tam już czekali wykładowcy – uśmiechając się pokrzepująco - i poprowadzili nas do Akademii. Kiedy szliśmy, miałam okazję dokładniej przyjrzeć się naszym towarzyszom – jednemu chłopakowi i dziewczynie. Oboje byli wyżsi ode mnie i mieli blond włosy, nieco ciemniejsze od moich. Szli trzymając się blisko siebie. Wyczuwałam u nich zdenerwowanie wywołane stresem. Pewnie bardzo bali się, że któreś z nich nie trafi do tej Drużyny, co drugie. Po bardziej wnikliwym spojrzeniu stwierdziłam, że są bliźniakami. A tak właściwie z tym trafianiem do Drużyn… Nie wiadomo było, czy znajdzie się w odpowiedniej. Wybieranie nie należało wyłącznie do testowanych. Przywódcy po ocenieniu umiejętności Mocnego proponują swoja drużynę, a on może ją wybrać lub wziąć inną, ale tylko wtedy, gdy jest jeszcze druga grupa, która go potrzebuje. Więc jeżeli ktoś dostał jedną propozycję to nie miał żadnego wyboru. Tak to wyglądało po przeanalizowaniu – niezbyt przyjemnie. Potknęłam się, idąc, ale blondyn podtrzymał mnie. Uśmiechnęłam się do niego przyjaźnie w akcie podziękowania. Odwzajemnił, po czym rzekł: - Cieszysz się z wyboru Drużyny? - Oczywiście, była ona moim celem – odrzekłam. - To znaczy, ze inni Przywódcy również starali się o ciebie? – zapytał. - Dostałam propozycje przystąpienia od każdego z nich – odpowiedziałam. Milcząca dotychczas siostra chłopaka powiedziała: - To co ty umiesz, że tak cię chcieli? Zarumieniłam się. Na ich twarzach pojawił się wyraz zafascynowania. Chyba podziwiali mnie. - Nic takiego. Wytwarzam kule światła i robię z nimi wszystko, o czym pomyślę: zmieniam ich gęstość i wielkość, jasność i inne takie. Wiecie, manipulacja świakulami – tak nazywam swoje świecące „dzieła” – rzekłam z zakłopotaniem. Chłopak już chciał coś powiedzieć, ale jego siostra uprzedziła go: - Jestem Yavis, a to mój brat, Owye. Miło nam. Zaśmiałam się, z tego stresu nawet ja zapomniałam przedstawić się. - A ja jestem Lox, a to moja znajoma, Sheppa – niespodziewanie odezwał się mój kolega. O nim też zapomniałam. Już chciałam powiedzieć wybacz, ale zreflektowałam się – przyzwyczajenie. - A tak właściwie, wcześniej mało was zauważałam. Albo nawet w ogóle… - Trzymamy się razem i nie wtrącamy się w sprawy innych – odparła Yavis. Rozmowa nagle urwała się. Ze zdenerwowania nieustannie poprawiałam fryzurę. W tym czasie przeszliśmy całą drogę i znaleźliśmy się w bocznym gmachu Akademii, przy kwaterach Drużyny Droxów. Wykładowcy poszli do swoich pomieszczeń, a inne grupy powędrowały w kierunku swoich kwater. Dreneryies podeszła do włazu i wstukała kod otwierający. - Hasło to: drenn178. Zapamiętajcie, bo rzadko innym przypominam je. Właz otworzył się, a my weszliśmy do naszego nowego domu.

 ________________________________________________

 Na razie tyle. Jak się podoba? Chyba jest nieco dłużej. Znowu z innej perspektywy! :3

 Liczę na Wasze wsparcie!

 Dziękuję za poprzednie komentarze! :D

 Myślę, że nowy rozdział niedługo, a właściwa akcja rozpocznie się za jeden, dwa posty :D

 Dziękuję jeszcze raz i do zobaczenia!