Rozdział III

 Cisza. I nic więcej, nie licząc odgłosu moich kroków i oddechu.

 Odrobina światła, która przeświecała przez szczeliny w ścianach, dodawała otuchy. Byłem sam w korytarzu. Przeczuwałem, że powoli zbliżam się do końca. I miałem rację, bo po kilku sekundach stanąłem kilka centymetrów od zasuniętych wrót ze stali.

 Nie wiedziałem, co mam teraz zrobić. Przejścia nie dam rady otworzyć, nie posiadam mocy o takich kwalifikacjach.

 I co teraz?

 Odpowiedź pojawiła się po sekundzie. Podłoga zaszumiała, rozsunęły się płyty i ze środka wychynęło podłużne cielsko najeżone wieloma wyrostkami.

 Długie zwoje ciała wypływały z dziury, a ja wiedziałem, że wesoło nie będzie. Nie z taką ilością mięsa. Dostrzegałem coraz więcej szczegółów: okrągły otwór gębowy bez wyróżnionych szczęk, a jedynie rura wypełniona szpikulcami, wszędobylskie wyrostki i macki oraz śluz, który wydobywał się z otworów po bokach ciała. Poczułem wszechogarniające obrzydzenie. Jak ja sobie z tym czymś poradzę?

 Kompletnie nie miałem pomysłu, w jaki sposób sobie poradzić. Domyślałem się, że najpewniej nikt mi nie pomoże, jeżeli czegoś nie uczynię w kierunku przeżycia.

 Tymczasem monstrum rozkładało się, dosłownie. Osiedlało się w kątach, zagospodarowywało w szczelinach. Czułki i inne obrzydlistwa przysysały się do ścian, dając stabilną pozycję zwierzęciu. A ja stałem niczym idiota i przyglądałem się jego czynom. Powinienem coś wymyślić!

 A może jednak lepiej, żebym coś wymyślił?

 Postanowiłem działać instynktownie.

  Kreatura zasyczała, zwracając kilka wolnych wyrostków w moją stronę. Coś mi w głowie podpowiadało, że nie chciała się ze mną zaprzyjaźnić. A szkoda, bo uroczo wyglądała…

 Sięgnąłem wyobraźnią w głąb pamięci. Tak po prostu. W ten sposób rozpoczynam korzystanie z mocy.

 W moim umyśle pojawił się obraz rzeczywistości. Dokładnie taki jak w realnym świecie. Widziałem wszystko z niezwykłą dokładnością. Teraz tylko musiałem dosięgnąć cząstki istoty naprzeciwko mnie. Łatwo poszło. Poczułem, kiedy mój umysł dotknął instynktu potwora. Nic się nie stało. Stwór jedynie znieruchomiał zaciekawiony.

 Otworzyłem oczy. Wiedziałem, co teraz. Czas na moją największą broń – iluzję. Wyobraziłem sobie kilkanaście wersji swojej osoby. Monstrum zamruczało zaniepokojone. W tamtym momencie wokół niego pojawiło się wiele nowych stworzeń, których wcześniej nie było.

 Jednak potwór nie przeraził się, po prostu znieruchomiał. A potem zapanowało piekło.

 Kilkanaście macek naraz wystrzeliło w kierunku pustych, wyimaginowanych kukieł. Pod wpływem dotknięcia rozpływały się, więc ciągle musiałem tworzyć nowe. Wciąż więcej i więcej. W tamtej chwili dotarło do mnie, że długo tak nie wytrzymam. Kiedyś któryś z wyrostków dotknie mnie, a nie chciałbym aby tak się stało.

 Wpadłem na pomysł. Zauważyłem, że zwierzę wisi nad ziemią przyczepione swoimi niby-kończynami. Jeślibym jej jakoś odciął to spadłoby na podłogę, a potem długo wspinałoby się z powrotem. Miałbym czas na atak.

 Hm… Wprawiłem moje kopie w ruch w kierunku zagrożenia. Miałem rację, to dobry pomysł. Grupy macek wystrzeliwały w stronę nieistniejących intruzów, a potwór nie nadążał po ataku przymocowywać ich. Powoli tracił siły – w końcu ile można opierać się na mackach, których stopniowo ubywa?

 Widziałem jak jego cielsko drży. Długo już nie wytrzyma. Tym razem też miałem rację!

 Rozległ się huk i zwoje ciała spadły na ziemię. Wizg, który się rozległ podczas uderzania o ziemię, niemal rozerwał mi uszy. To było straszne! Wyłączyłem moc, po czym spojrzałem na leżącą bezwładnie kreaturę.

  Z otworów po bokach tułowia wyciekał śluz, tworząc kałuże okropnie cuchnącej cieczy. Macki zastygały. Po chwili miałem przed sobą ogromne ścierwo. Koniec testu.

 Wrota rozsunęły się. Wypadłem przez nie do oświetlonego pomieszczenia, w którym już czekali na mnie Przywódcy drużyn. Usiadłem przed nimi, gdyż ze stresu niesamowicie trzęsły mi się kolana. Przez chwilę patrzyłem im po kolei w oczy, a oni mi.

 Pierwszy odezwał się smukły chłopak:

 - Masz ogromny potencjał. Dobrą logikę i świetne pomysły. Przez cały czas, kiedy walczyłeś, a ja cię obserwowałem – wskazał na ekran, na którym widać było korytarz będący areną mojej walki – myślałem sobie: „Musisz trafić do mnie”. Pomogę ci rozwinąć moc jeszcze bardziej, rozpoczniesz pilną naukę! Czy chciałbyś dołączyć do mojej drużyny, Ataku, inaczej Ergów? Byłbyś wśród swoich!

 - Och, przestań Harv! Nikogo nie obchodzą twoje przemowy. Możesz gadać, ile chcesz, ale i tak nikt cię nie posłucha. A co do ciebie – Dreneryies, bo ona teraz mówiła, wskazała na mnie palcem. – Chodź do mnie!

 Byłem oszołomiony. Ledwo rozróżniałem słowa.

 Stojący z boku chłopak odezwał się:

 - Dren, nie możesz tak po prostu wziąć sobie drugiego Mocnego pod rząd. Ta dziewczyna wytwarzająca kule światła powinna ci wystarczyć!

 Na te słowa zareagowałem z ożywieniem. Sheppa trafiła do Droxów! Niewiele się namyślając, wypaliłem:

 - Droxowie, wybieram Droxów!

 Przywódcy jednocześnie spojrzeli na mnie. Większość mała kwaśne miny na twarzach, ale Dreneryies uśmiechała się szeroko.

 - Witam w Obronie, czyli wśród Droxów!Tam, za tamtymi drzwiami – wskazała wyjście z pomieszczenia – czekają ludzie, którzy pomogą ci w razie jakiegokolwiek problemu! Do potem!

 Podniosłem się i chwiejnie przeszedłem na druga stronę.

 - Lox! Lox!

 Sheppa wpadła w moje objęcia niczym magnes. Wtuliła się, po czym szepnęła:

 - Droxowie?

 - Droxowie.

 Usiedliśmy pod ścianą i po prostu odpoczywaliśmy. Przyjąłem wodę od pielęgniarza. Niczego więcej nie było mi potrzeba. Wystarczyła obecność Sheppy.

 _________________________________________________________

 Wiem, jak zwykle krótko! :p

 Ale jak się podobało? 

 PS: W ten weekend pojawi się jeszcze jeden rozdział :D
 Skomentujcie to jakoś, jeśli czytacie :D